Είναι
ίσως «ευτυχισμένοι οι λαοί που δεν έχουν ιστορία» - έχουν αποφύγει τα δάκρυα,
το αίμα, τις θυσίες, ακόμη και τα μίση και τα πάθη που συνοδεύουν τους αγώνες.
Αλλά είναι οπωσδήποτε υπερήφανοι όσοι έχουν, όσοι δημιουργούν Ιστορία. Και η
περηφάνια αυτή, η αγέρωχη αυτοπεποίθηση, η γελαστή εμπιστοσύνη προς το μέλλον,
λάμπει σε κάθε επέτειο στα μάτια αυτών των λαών.
Η
εθνική συνείδηση πάλλεται και σφυρηλατείται γενεές επί γενεών, μπροστά στα
μνημεία ηρώων, που έχουν την αποστολή να διατηρήσουν την ιστορική μνήμη, να
προβάλλουν καθιερωμένες αξίες, να διδάξουν και να φρονηματίσουν εθνικά.
Τα μνημεία αποτελούν μια ορατή, υλική βάση σχηματοποίησης και συντήρησης της μνήμης. Με την υλική τους υπόσταση ως απτά αντικείμενα, λειτουργούν ως οπτικά ερεθίσματα για τη διέγερση της μνήμης, καθ’ όσον οι άνθρωποι αναγνωρίζουν σ’ αυτά όψεις του παρελθόντος, που μπορεί να αναφέρονται ή όχι στη βιωμένη τους εμπειρία, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην επανένταξη της ατομικής μνήμης στη συλλογική.